w tej warszawskiej hierarchii; trudno było przypuszczać, że opiewa się mnie w pieśniach. I zaraz pomyślałem, że mógłbym odwiedzić Jolę.<br>Rozejrzałem się za kelnerką i wzrok mój padł na młodego mężczyznę przy dalszym stoliku, który też przypatrywał mi się badawczo. Tu nie mogło być pomyłki: to był kolega Jelonek, moja zasmarkana miłość z okresu harcerstwa. Widać każdy z moich szkolnych kolegów przechodził gruntowną metamorfozę. Kolega Jelonek, w szkole chudy łobuz w wyświechtanym mundurku, przedstawił mi się teraz jako wytworny młodzian w długiej, kraciastej marynarce, zamszowych mokasynach i jedwabnym krawacie. Na palcu błyszczał mu gruby sygnet. Patrzyłem na niego niepewnie, bo mi