badaczy. Wątpliwości miał tylko Karol Estreicher, senior, który już w roku 1868 polemizował na łamach "Czasu" z autorstwem Pruszcza. Podobnie sto lat później uważał jego wnuk - Karol Estreicher, junior, kiedy uznał w Cezarym autora "Klejnotów". Drugie wydanie "Klejnotów" ukazało się także z racji krakowskiego &lt;hi&gt;Anno Santo&lt;/hi&gt;. Godnie dbano o pielgrzymów, zdążających z całej Rzeczypospolitej do miejsc świętych Krakowa.<br>W przedmowie do czytelnika Cezary pisał: &lt;gap&gt; To na kartach tego przewodnika pojawiła się znana później maksyma: &lt;gap&gt;.<br>Cezary gruntownie rozbudował opisy kościołów, rzecz jasna uwagę skupiając na analizie licznych relikwii oraz odpustów przynależnych do poszczególnych świątyń. Wszak pielgrzymom za pątniczy trud należał się przynajmniej