jeden z napastników. Kalias pochwycił mniejsze kawałki drewna i zaczął nimi ciskać z rozpaczą. Żołnierze natarli z wściekłością.<br>- Żywcem brać! - krzyknął podoficer.<br>Kastor widząc nieszczęście przyjaciół zawrócił konie i pognał galopem drogą powrotną.<br>Chłopcy bronili się zażarcie, ale drewna ze stosu ubywało, pozostały już tylko wielkie szczapy, których nie byli zdolni udźwignąć. Żołnierze wydali okrzyk i natarli z wyciągniętymi mieczami. Jednocześnie jakieś ręce chwyciły Polluksa z tyłu za włosy. Padł. Rzemienie skrępowały mu nogi. Polluks spojrzał w bok i zobaczył, że dwóch innych legionistów wiąże wyrywającego się i kopiącego Kaliasa. Ogromny żal ścisnął go za gardło.<br>Podoficer rozkazał zawieźć jeńców do