Chlondowski <br>Missa brevis et facilis, 1910 (Gloria, s. 3), aż do krótkich imitacji 4-głosowych, <br>np. M. Surzyński Msza ku czci Św. Wojciecha, 1901 (Benedictus, s. 20), Chlondowski <br>Missa Dominicalis II, 1918 (Hosanna, s. 16). Jedynie Gieburowski w mszy żałobnej <br>posłużył się szerzej rozbudowanym fugatem w Lacrimosa. Bardzo często wprowadzano <br>zdwojenia unisonowe i unisonowo-oktawowe (nie zawiera ich jedynie 5-głosowa <br>msza J.Surzyńskiego), zwłaszcza czterogłosu, bądź inne kombinacje zdwojeń, w <br>celu wyeksponowania przez wzmocnienie wolumenu brzmienia określonej struktury <br>tekstu, np. Chlondowski Missa Dominicalis II, 1948 (Pleni, s. 1), Furmanik Msza <br>ku czci Św. Stanisława, ok. 1934 (Gloria, s. 5). Msze