młodości, stacza się nieuchronnie w starość. A wraz z nią i ja. <br>Siedzi teraz o pięć metrów ode mnie. Z ładnej męskiej skórzanej teczki wyciąga firmowy notes i zajmuje się obserwowaniem pląsających dziewczyn. Nie ma dzisiaj wdzięcznej roli. Chociaż wysoka - liczy metr siedemdziesiąt osiem - i szczupła, reprezentuje tu przecież świat zgredów. Bo czyż jej trzydzieści pięć lat i ciało doświadczone dwoma porodami nie jest po prostu stare tutaj, w tej sali, gdzie triumfuje młodość? Czasem całkiem jeszcze niewykluta, niezgrabna, nieopierzona, ale triumfująca, choć świeża i niepewna.<br>Zerkam na Monikę: podkrążone fiołkowe oczy wydają się niewiarygodnie wielkie w bardzo mizernej twarzy, przypomina