przede wszystkim dojrzałą aktorką. Postacie budowane spontanicznie, żywione prywatnymi emocjami, należały już dawno do przeszłości. Nowe tworzyła w sposób w pełni kontrolowany, unikając dosłowności. Absolutnie świadomie używała swego warsztatu. Cytaty z życia, obserwacje, uczucia, reakcje, potrafiła przetwarzać zgodnie z wymaganiami stylu, potrzebnej formy. <br>Rola Lawinii, skonstruowana na zasadzie kontrastów, kontrapunktów znaczeniowych, pozostaje jedną z najdoskonalszych w dorobku aktorki. Sumuje ona pewien etap doświadczeń, a przecież oprócz wymienionych do tej pory należałoby przypomnieć przynajmniej jeszcze kilka znaczących, które niewątpliwie przyczyniły się do osiągnięcia perfekcji warsztatowej. Choćby dwa lata wcześniejsza - Elektry w Orestei Ajschylosa przygotowanej w Starym Teatrze przez Zygmunta Hübnera, spektaklu bardzo