w rodzaj nie znanej im dotąd wolności. Znosiła dojmujące ograniczenia i dawała szansę zażegnania niektórych zagrożeń, ale jednocześnie wprowadzała swoje repertuary retoryczne i własne reguły budowania krytycznego dyskursu, które po pewnym czasie również zaczęły być postrzegane jako ograniczenia. Najistotniejsze z nich zdawały się polegać na zgodzie na wymuszone przez okoliczności zwężenie zainteresowań krytyki, co z kolei było konsekwencją normatywnych poczynań w definiowaniu zadań i obowiązków samej literatury. Krytycy, choć nie wszyscy i nie bez zastrzeżeń, przyzwolili, by postawiony został znak równości między poetyką a etyką. W istocie oznaczało to drugą młodość programu Nowej Fali. W centrum skonstruowanego przez twórców nowofalowych systemu