beka
Słownik języka polskiego PWN*
bekać zob. II beknąć.
beknąć II — bekać
1. pot. «wydać charakterystyczny odgłos przy odbijaniu się»
2. posp. «ponieść za coś odpowiedzialność; też: zapłacić za coś dużo pieniędzy»
bekać się «o danielu, jeleniu itp.: przejawiać popęd płciowy»
