zwarto
Słownik języka polskiego PWN*
zwarty
• zwarcie, zwarto • zwartość
1. «złożony z osób, elementów, przedmiotów znajdujących się bardzo blisko siebie»
2. «składający się z elementów bardzo dobrze pasujących do siebie»
• zwarcie, zwarto • zwartość
spółgłoska zwarto-szczelinowa «spółgłoska, przy której wymawianiu powstaje zwarcie narządów mowy oraz szczelina między nimi, następujące bezpośrednio po sobie»
spółgłoska zwarto-wybuchowa «spółgłoska, przy której wymawianiu powstaje zwarcie narządów mowy, a następnie gwałtowne ich rozwarcie»
zwarcie
1. «zetknięcie się przewodów w obwodzie elektrycznym, powodujące nieprawidłowy przepływ silnego prądu i uszkodzenie instalacji»
2. jęz. «powstające przy wymawianiu spółgłosek zetknięcie się przeciwległych narządów mowy»
3. zob. okluzja w zn. 3.
4. «w boksie, szermierce: pozycja uniemożliwiająca walkę zawodnikom, którzy zwarli się ze sobą»
5. «zwarty szyk oddziałów wojskowych»
wydawnictwo zwarte «wydawnictwo ukazujące się jednokrotnie jako skończona całość»
zewrzeć się — zwierać się
1. «o szczękach, zębach, nogach itp.: zostać zwartym»
2. «utworzyć ciasno zbitą gromadę»
3. «o zapaśnikach i bokserach: walczyć, stykając się głowami i barkami»
