korzeń

Wielki słownik ortograficzny PWN*

korzeń -enia; -enie, -eni
korzenić się -eni się, -enią się
korzyć się -rzę się, -rzą się; korz się a. kórz się, korz•cie się a. kórz•cie się

Słownik języka polskiego PWN*

korzeń
1. «organ niektórych roślin, przytwierdzający je do podłoża oraz pobierający z gleby wodę z solami mineralnymi»
2. «dolna część jakiegoś organu, znajdująca się wewnątrz ciała»
3. «roślina zawierająca olejki eteryczne, używana jako przyprawa»

• korzeniowy • korzonek
korzeń fiołkowy «kłącze kosaćca»
korzeń oddechowy zob. pneumatofor w zn. 1.
Zobacz więcej wyników wyszukiwania w Słowniku języka polskiego

Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego*

korzeń
korzenie
korzenić
korzyć

Słowniki PWN - zobacz ofertę >>

Porady językowe

Kliknij, aby zobaczyć „korzeń” w Poradni Językowej PWN

Korpus Języka Polskiego PWN

Kliknij, aby zobaczyć „korzeń” w Korpusie Języka Polskiego PWN

Encyklopedia PWN

Kliknij, aby zobaczyć „korzeń” w Encyklopedii PWN

Znaleziono w książkach Grupy PWN

Trwa wyszukiwanie...  

Synonimy

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego