tylko
Słownik języka polskiego PWN*
li tylko «tylko, wyłącznie»
tylko I
1. «partykuła ograniczająca odniesienie komunikowanego w zdaniu sądu do tych obiektów i stanów rzeczy, które są wymienione, np. Nosi tylko dżinsy.»
2. «partykuła komunikująca, że czegoś jest bardzo mało i że mówiący spodziewał się, iż ilość, zakres lub natężenie tego, o czym mowa, będą większe, np. Uczyła się angielskiego tylko rok.»
3. «partykuła komunikująca, że mówiący ogranicza swoją prośbę lub życzenie do minimum, np. Oby jutro tylko nie padało.»
4. «partykuła wprowadzająca zastrzeżenie lub dodatkowy komentarz mówiącego do wyrażonej wcześniej zgody na coś, np. Tylko bez żartów.»
5. «partykuła używana w zdaniach wyrażających groźbę, np. Spróbuj tylko tam pójść.»
tylko II
1. «spójnik przyłączający wyrażenie, które uściśla lub ogranicza zakres tego, o czym była mowa»
2. «spójnik przyłączający zdanie lub wyrażenie, za pomocą którego mówiący koryguje czyjąś opinię, zastępując ją nowym sądem»
3. «spójnik, który wraz z użytym po nim słowem że przyłącza zdanie lub wyrażenie informujące o czymś niekorzystnym i zaprzeczające temu, co można wnioskować ze zdania poprzedzającego»
Zasady pisowni i interpunkcji
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
