Słowa „Cha, cha, chi, chi, hejza, hola!” – znane z ballady Pani Twardowska Mickiewicza – trafnie oddają śmiech w jego złożoności – najpierw głośny, potem

stłumiony, najpierw niski, a potem wysoki. Nie tylko tu głoska i oznacza wysoki dźwięk, a głoska a niski, tę samą odpowiedniość widać w innych onomatopejach, np. bim-bam, pif-paf albo tik-tak. Jest ona uzasadniona akustycznie, a także artykulacyjnie: pod względem akustycznym głoski i oraz a są bliskie, odpowiednio, wysokim i niskim dźwiękom, a w trakcie ich wymowy kanał głosowy przybiera taki kształt, jak w instrumencie dętym, z którego muzyk chce wydobyć, odpowiednio, wysoki i niski dźwięk.