za oknem - Góra Świętej Wiktorii niemal zaglądała do pokoju i dziecko musiało się budzić i zasypiać z widokiem na tę niezwykłą formację. Na biurku stała fotografia młodego człowieka, którego twarz wydała mi się znajoma. Zwiodła mnie najpierw tropikalna sceneria fotografii, ale wątpliwości nie mogło być żadnych: spod palm, z posągiem Chrystusa na górze Corcovado w tle, uśmiechał się do mnie z Rio de Janeiro mój przyjaciel Jurek. Ten sam, którego wyjazd w 1968 roku z Polski uniemożliwił naszemu teatrowi wystawienie Niejakiego Piórko, a Krzyśkowi i mnie przysporzył wyrzutów sumienia. Magda dojrzała moje spojrzenie.<br>- Nie wiedziałeś, prawda? To z nim wyjechałam. A