w białe kłęby. Polega na rozbudowie wstecz i w przyszłość krótkich spojrzeń. Mieszkaniec miasta dokonuje w ciągu dnia, nie zdając sobie z tego sprawy, wielkiej ilości takich twórczych kompozycyj. I właśnie dzięki temu skłonny jest ujmować miasto mitologicznie, zaludniając je tworami własnej wyobraźni, obdarzonymi baśniową potęgą i baśniową bujnością wzruszeń. Im bardziej jego własne życie jest ubogie, tym silniejsza wiara w tajemnicze, nieosiągalne centrum, w - jeżeli wolno tak się wyrazić - absolut miasta. Turyści, przyjeżdżający do wielkich stolic, naiwnie tropią tego wymykającego się ducha po nocnych lokalach i podejrzanych dzielnicach. W skład mitu bowiem wchodzi odczucie, że miasto dzienne, zewnętrzne jest nie to