bukietem czeremchy, ale nie śmie podejść...<br><br>Myśl o tym, że już umarłem, przyniosła mi ulgę.<br><br>Do pokoju cichutko wsunęła się Krysia. Pogłaskała mnie po głowie i rzekła łagodnie:<br><br>- Chodź na herbatę, braciszku.<br><br>Nigdy jeszcze nie nazywała mnie w ten sposób. To mnie wzruszyło, ale jeszcze bardziej wzruszało mnie własne cierpienie. Litowałem się nad sobą, jakby chodziło nie o mnie, lecz o kogoś innego, kogo spotkało wielkie nieszczęście.<br><br>- Polina wyszła za mąż - powiedziałem do Krysi.<br><br>- Tak, Polina wyszła ra mąż... Chodź na herbatę...<br><br>5pojrzeliśmy sobie w oczy i nagle dostrzegłem na ustach siostry figlarny uśmiech.<br><br>- Boże, jaki ty jeśteś śmieszny.<br><br>- Idź stąd! Po