przeczuciu złowrogiej kulminacji, do której niechybnie doprowadzą te częste kontakty, zasiadłem owego wczesnego zimowego zmierzchu nad moją codzienną porcją. Wkrótce pojawił się rodzic i padło stereotypowe pytanie, co mianowicie odrabiam. Odpowiedziałem, że - ćwiczenia z zaimków. I wtedy to ojciec postanowił sprawdzić stan mojej znajomości zaimków i kazał mi je wyliczać. Natychmiast też moja połać mózgowa zamieniła się w pustynię. Nic poza jałowymi piaskami nie było tam widać aż po horyzont, wszechogarniająca, jałowa pustka, wymieciona dokładnie z najmniejszego nawet zaimka. No i strach, bo nad tą pustynią zawisło srogie oblicze ojca - demiurga, po którym nie wiadomo czego można się było spodziewać. Nigdy