norę &lt;page nr=180&gt;.<br>Po pięciu minutach było po wszystkim. Burski otoczył ramieniem słaniającego się Adasia i prowadził go po schodach.<br>- Co z tamtym? - cichszym i ostrożnym głosem pytał Adaś. - Nie może iść! - odpowiedziano mu z kąta. - Trzeba go będzie nieść... Może są gdzie jakie nosze?<br>- Nie wiem! Nie ma czasu na szukanie..: Prędko, prędko! Weźcie go, jak możecie, i nieście. Staszek! Ja muszę na chwilę do tego domu... Pomożesz mi?<br>- O przyjacielu! - zdławionym z radości głosem odrzekł Staszek Burski, ten, co w szkole siedział z Adasiem na jednej ławce i raz jeden miał piękne pismo.<br>Cichym głosem wydał jakieś polecenie swoim towarzyszom i