lat Marty. Władyś odjechał na uniwersytet, milczenie zaś męża - dawniej tak beztreściowe - nabierało siły, odkąd wspomagały je ukradkowe spojrzenia córki. Róża nadal rządziła w sposób absolutny; ferowała wyrok i nikt nie próbował sprzeciwu. Ale zawsze teraz rządzeni byli jednomyślni - Adam i Tusia, było ich dwoje w tym wymuszonym posłuszeństwie; a Róża była jedna pod ciężarem władzy. <br>W wieku lat siedmiu Marta dostała dyfterytu. Adam od razu stracił głowę, jedno dziecko zabrała mu już ta choroba. Zobaczywszy białe naloty w gardle i czterdzieści stopni na termometrze pobiegł do Róży, stanął blady, słowa nie mógł wymówić. Składał tylko ręce jak przed potężnym bóstwem