w poświacie księżycowej. <br>- A teraz ona, ta panna, wraca tutaj niektórych nocy - powiedziała panna Zosia szeptem - i chodzi po pokojach, po ogrodzie, a w rękach trzyma ostatni uśmiech księcia Józefa. <br>Henrysia otrząsnęła się energicznie. <br>- Skąd ty to wiesz, skąd pani to wie? - zawołała zbyt głośno i przeraziła się własnego głosu. - Skąd pani może wiedzieć, co ona mówiła z bratem i co powiedziała księciu, i w ogóle! Przecież oni na pewno zginęli w tej strasznej bitwie? <br>- Właśnie zginęli. <br>- No więc? <br>- Więc to przecież ja byłam. Ja i mój brat, ten młodszy - powiedziała panna Zosia przenikliwym głosem. <br>Henrysia potrząsnęła jej ręką ze złością