o Jezu, jak boli!... Dziewczyna przysypana jest płytko, będzie żyła, ktoś mówi. Wracam do oddziału po drugiej stronie ulicy. Wtedy właśnie widzę wybiegający z kamienicy tłum, wykrzykujący "Gińcie sami!" w stronę mojego oddziału. <br>Świat jest dla mnie ciemnym kątem piwnicznym na końcu długiego, wypalonego korytarza pod kamienicami na powstańczej ulicy Szpitalnej, oświetlonym nagle moją latarką: widzę żelazne łóżko i pierzynę na nim dziwnie starannie ułożoną, podnoszę ją, patrzy na mnie nieruchomymi oczyma trup starej kobiety, więc chyba opuścili ją najbliżsi, kiedy w panice uciekali z pożaru pod morderczym ogniem niemieckich posterunków, stojących po drugiej stronie rumowiska, które jeszcze wczoraj było Nowym