powiedzieć, poeta nie znajdował sytuacji życia, nie nadającej się do wypowiedzenia jako sposobu odnowienia języka. Dogłębne zakwestionowanie języka, a najlepiej całej rzeczywistości, przez kpinę, rozsadzenie granic gatunków - interesowało go to zawsze i gotów był wypróbować każde doświadczenie, by to osiągnąć. Białoszewski był bezwzględnym dla siebie poszukiwaczem formy sztuki dla wyrażenia amorficznego życia. To stanowiło dla niego istotę bycia poetą.<br> Ciągłe poszerzanie rozumienia pojęcia codzienności jest charakterystyczną cechą sztuki, literatury dwudziestego wieku, a przede wszystkim naszej współczesności. W polszczyźnie wielki w tym udział mają Miron Białoszewski, Wisława Szymborska i Anna Świrszczyńska. Każde uczyniło to na własny, niepowtarzalny sposób. Przy czym Białoszewski i