za niemoralne czyny spoczywa nie na nich, lecz na osobach z ich otoczenia, z dworu. Na przykład w Henri III et sa cour ukazał monarchę jako władcę wprawdzie słabego, lecz odznaczającego się szlachetnością; toteż wzbudza sympatię, a z biegiem akcji narasta jego królewski majestat. Antymonarchistyczne ostrze autor skierował przeciw zdradliwej arystokracji - to zaś nie wzbudzało protestów cenzury. Intrygi polityczne, afery miłosne i zbrodnie umiejscawiał także w kręgach rodowej elity, na malowniczym tle bogatych dekoracji.<br>Romantyczne ideały, wyrażane w kreacjach bohaterów, Dumas przystosował do poziomu ówczesnego dość masowego odbiorcy, krasił obficie scenicznymi efektami grozy (toteż teatr dał mu wprawdzie popularność i fortunę