Mmmistrz&lt;/&gt; &lt;orig reg="obiecał"&gt;obbiecał&lt;/&gt; &lt;orig reg="mi"&gt;mmmi&lt;/&gt; &lt;orig reg="niedawno"&gt;ńnieddawno&lt;/&gt; &lt;orig reg="seansiki"&gt;sseansiki&lt;/&gt; &lt;orig&gt;ssubkonscjencjonalne&lt;/&gt;, &lt;orig reg="które"&gt;kktórre&lt;/&gt; by &lt;orig reg="wyleczyły"&gt;wwyleczczyły&lt;/&gt; &lt;orig reg="moją"&gt;mmojjjją&lt;/&gt; &lt;orig reg="wymowę"&gt;wwymmowę&lt;/&gt;.<br> - A tak, tak, z największą chęcią, lecz w tej chwili &lt;orig reg="bardzo"&gt;bbbardzdzo&lt;/&gt; &lt;orig reg="się"&gt;śsię&lt;/&gt; &lt;orig reg="spieszę"&gt;sspieszę&lt;/&gt; - powiedział dr Durchfreud i sam zaczął się jąkać.<br> Dr B. Ćwierciakiewicz wiedział jednak, że dr Durchfreud nie usłyszał ani jednego słowa. Dr Durchfreud spieszył się bowiem bardzo, by dogonić prof. Mmaa, który wychodził był właśnie na główny korytarz.<br> - Drogi profesorze! - wykrzyknął dr Durchfreud z emfazą. - Niechże mam przyjemność powiedzenia panu, jak piękne są pańskie wykłady i ile dają do myślenia!<br> Prof. Mmaa podziękował uprzejmie i szedł dalej przed siebie. Dr Durchfreud biegł wciąż obok na swych sześciu krótkich