u dołu gąszczar, ho, ho. Lec więc ja na psi gon, a tu słyszę kroków może dwadzieścia - cości się przed erą w gąszczu. No, co to może być? - spojrzał z triumfującym pytaniem na głupią minę przesłuchującego. Chyba dzik, no nie? Więc ja za mój bagnet i czekam. A on coraz bliżej, bliżej. Już go widzę, ciemnego. "Duża sztuka" - myślę i szykuję się na niego skoczyć, a tu wylatuje łbem naprzód... człowiek. No, ten pułkownik, jak go tam, przestraszył się mego bagnetu, a o włos, a bym go i ciął, na czworakach się szarpał przez ten gąszcz, no jak dzik, szczęście, że