to połączyłby w stylu Antonio Gaudiego i Mies'a van den Rohe. Jest w jednej z powieści Stanisława Lema pewien opis żyjącego i twórczego organizmu na dalekiej planecie, którym jest przestwór morski czy ocean kłębiący się pienistymi falami w górę i zastygający koronkami krużganków, arkad, balkonów utworzonych z przedziwnie zestalonej niby cieczy morskiej. Na chodzących pomiędzy konstrukcjami hulaszczy wiatr obsypuje skruszały jakby pumeks, wywierca coraz to nowe przejścia w cieniejących ściankach, aż wszystko obrywa się i spada w czeluść jak kawał góry lodowej odpękający od brzegu. Gdyby i tę wizję dołączyć do muzyki Beethowena, unaocznia ona budowanie, by wspiąć się po konstrukcji