sobą do domu, zamknął w pokoju i głodził. Ksiądz po kilku dniach już jeść prosił (fabuła powtórzona za Dekameronem).<br>Figlik o babie i osiołku ośmiesza niektóre ceremonie kościelne; każda anegdota na temat wykroczeń obyczajowych kleru, szczególnie zakonnego, miała wówczas siłę polemicznego argumentu; historia o głodówce jako lekarstwie pośrednio mówi o dobrobycie czy zbytku księżym. Ale istotą tych figlików jest postawienie duchownego katolickiego w sytuacji naturalistycznej, cielesnej, przyziemnej. Rejowi chodzi nieraz głównie o to, by ksiądz znalazł się w zasięgu zdarzenia pozbawionego wszelkiej podniosłości. Dwa przykłady:<br><br>&lt;q&gt;Chłop, co ornat kupował<br>Wacek dobry towarzysz u plebana uźrzał,<br>Prosił, by z nim do kupca