skupionej intensywnie na poświęconej, wzniesionej do góry Hostii w palcach. Zbliżaliśmy się już do końca obrzędu, gdy podrzuciła głowę, mocnym uderzeniem ręki wytrąciła mi z palców Hostię, skrzyżowała zły i gniewny wzrok z moim, wydarła się z apatii śmiechem.<br><br>&lt;page nr=27&gt;<br><br> Ten śmiech, mój Boże, ten śmiech... Taki jak śmiech mojego ojca, dobywający się z głębokiej studni.<br> W październiku brumierski proboszcz doniósł mi, że zmarł synek Rity. Niezbyt jasne okoliczności śmierci dziecka skłoniły władze sądowe z Susy do osadzenia Rity, na prośbę jej matki, w zakładzie dla chorych nerwowo w Vercelli.<br> Zakład prowadzony był przez zakonnice, toteż bez większego trudu uzyskałem prawo wstępu