Konstantyna<br>Wielkiego cesarz Julian nakazał odbudować Świątynię. To, co powstało,<br>zapewne dalekie było od pierwotnej formy. Zresztą prace budowlane<br>przerywano raz za razem, Julian zaś umarł w drugim roku panowania. Po<br>jego śmierci zabrakło następcy, który doprowadziłby do końca dzieło<br>rekonstrukcji. Sprawa przeciągała się, aż muzułmanie na jej miejscu<br>postawili efektowny meczet.<br>&lt;gap&gt;<br> Zatem, obok religijnej i architektonicznej realności, Świątynia od<br>początku wcielała się we własną baśń wynoszącą ją poza świat realnej i<br>niskiej materialności. Miała być wzniosła jak wizje proroków; lekka i<br>miękka jak myśl; przezroczysta jak światło. Idealna i nieśmiertelna,<br>ziemska reprezentacja nieba. W wyniku dalszej idealizacji przymioty te<br>objęły