życia w jakimś przedustawnym porządku, rozpaczliwie poszukują tego sensu w oczach innych ludzi.<br>Sam Bergman godzi się na tę cezurę i potwierdza jej istnienie opisem swoich przeżyć psychicznych i myślowych w tym okresie. Narastały one w trakcie tworzenia "trylogii": Jak w zwierciadle, Goście Wieczerzy Pańskiej, Milczenie. To właśnie w tych filmach pytanie o istnienie Boga wyrażone jest językiem najwyższych emocji zarówno bohaterów jak i - autorskiego już - obrazu. A milczenie, brak odpowiedzi na błaganie wątpiącego pastora z Gości..., błaganie o znak, przyjmowane z największą rozpaczą. Rozpaczą i buntem, krzykiem schizofrenicznej bohaterki Jak w zwierciadle napadniętej przez "Boga-pająka". Bergman potwierdza, iż dojrzewała