Nowa szczelina z biegiem czasu drenuje potok powierzchniowy i na niej rozwija się nowa studnia lodowcowa, zastępująca poprzednią. Na lodowcach Werenskiolda i Hansa (Spitsbergen, Svalbard) zaobserwowano, że lokalizacja studni lodowcowych jest podobna w kolejnych latach i ściśle związana ze szczelinami. Można to zaobserwować na powierzchni lodowca (fot. 20) oraz w głębi, co oddają ich plany. Stwierdzono także, że, posuwając się po powierzchni lodowca zgodnie z kierunkiem jego płynięcia, poniżej czynnej studni, do której wpada potok supraglacjalny, znajdują się starsze, nieczynne studnie, o głębokościach nie przekraczających zwykle 40 m.<br> Wyniki eksploracji speleologicznej studni lodowcowych na lodowcach południowego Spitsbergenu, prowadzonej przez wyprawy Uniwersytetu