istnieje poza nami, nie można tego jednak inaczej dowieść niż własną ofiarą. Bez tej ofiary założenie jest tym, czym jest - językowym obłaskawianiem świata. Sama ofiara - "znak i figura mediacji" - przywraca poczucie jedności i tożsamości z Bogiem lub ludźmi. I tym się kończy "Ambasador", nadzieją w beznadziejności. Potrzebą nadziei, bez której ginie fundament naszej cywilizacji.<br>Marzec 1982<br>&lt;tit1&gt;PS&lt;/tit1&gt;<br> W sześć lat później "Ambasador" powraca na scenę Teatru Polskiego. W programie czytam, że premiera odbyła się 25 czerwca 1987 roku. Ambasadorem nadal jest znakomity Andrzej Szczepkowski; Pełnomocnikiem - w miejsce zimnego, sztywnego aparatczyka (Stanisław &lt;page nr=32&gt; Zaczyk) pojawia się drwiący z zachodnimi manierami, ba, subtelny nawet