tylko zostały notyfikowane pani Kasi, otrzymywały należyty oddźwięk: śpieszyła z dobrym słowem czy z materialną pomocą, zabiegała, martwiła się lub dziękowała Bogu. <br>Doroczne święta i imieniny pozostały jak dawniej rewią "swoich ludzi", "swojego" obyczaju. Przy stole wigilijnym albo przy święconym, pośród korowodu tradycyjnych potraw, formułek, wspominków, odbywał się apel zdziesiątkowanego hufca. Ciotki, stryjkowie, głuche kuzynki, wierni przyjaciele - obleczeni w uroczyste szaty, z resztki biżuterii rozwieszoną na starych koronkach i na kaszmirach woniejących piżmem - całe "swoje grono" zasiadało wokół jadła, napitku, jak obrządek "Dziadów". Wywoływano zjawy osób i spraw przeminionych, odżegnywano się od złego współczesnego ducha. najgoręcej wywoływano Polskę. Bo ona - mimo