po przeczytaniu której tenże gwałtownie kończy<br>przemówienie, oburzony.<br>W.1 To niemożliwe!... Przepraszam. To znaczy... W imieniu komitetu<br>organizacyjnego naszego klubu byłych<br>więźniów i piastunów narodowego bohaterstwa i kaźni otwieram trzydziesty<br>obchód rocznicowy!<br>Brawa. PREZES szybko wychodzi za kurtynę, skąd słychać<br>podniesione głosy. Cisza. Trzy dzwonki. Podciągana nierównymi szarpnięciami,<br>kurtyna idzie w górę. W różowym świetle sztucznej zorzy widać najpierw rząd balowych<br>lakierków, potem pasiakowych, ale zaprasowanych na<br>brzytwę spodni, wreszcie całych b. więźniów przepasanych szarfami zasług i<br>odznaczeń. Przy czapce pawie pióra.<br>Na widowni brawa i okrzyki "Niech żyją!". Również syki<br>uciszania.<br>GŁOS ZZA KULIS Stoją więźniowie. Śnieg pada. Temperatura