kłócą - oszołomieni, nie widzący słońca, nie czujący wiosny - ludzie. Ich wytarte nędzą oczy błyszczą od chęci zdobycia kilku groszy. A nad tym niebo przejrzyste, młodowiosenne.<br>Brama zamyka podwórko od ulicy Długiej; po przeciwległej stronie stoi wielki i szary kościół garnizonowy - zamyka on perspektywę uliczki i Lucjan widzi ze swego okna jarzące się w ciemnym wnętrzu kościoła - świece. Na wieżach zahuczały dzwony. Ciepły wiatr łaskocze odkrytą pierś Lucjana. Jest mu dziwnie, kiedy tak patrzy na te kontrasty. Ci na dole poruszają się i szwargocą w dalszym ciągu. Jakże inny i jednocześnie taki sam jest ten drobny i brudny Żyd, sprzedający grzebienie po pięć