nadal bardzo przystojny, podobny do mnie kolorem włosów, oczu, rysunkiem twarzy. Właśnie to podobieństwo było przez niego podkreślane nieustannie w sądzie, jako niezaprzeczalny dowód ojcostwa. Tak jak niezaprzeczalne były dowody niewierności Danuty. Wielka szkoda, że tylko to drugie było kłamstwem. Szliśmy powoli, aż dotarliśmy do ostrego zakrętu, którym tramwaje, ryzykując każdorazowo wykolejenie, skręcały w Aleje Marcinkowskiego, aby potem na łeb na szyję zjechać w dół do Placu Świętokrzyskiego. Zatrzymałam się. Popatrzyłam na śliczny kościółek Świętego Marcina z przepięknymi witrażami. Za plecami miałam stragany i nie kończące się procesje pieszych.<br>- Mam prawo do ciebie - oznajmił nagle. Spróbował wziąć mnie pod rękę, a