głowa nie boli. Idziemy na kolację. Skowroński ze spuszczoną głową podążył za nim.<br>8.<br>Dymek wszedł do restauracji i rozejrzał się. Sala zapełniała się powoli. Większość z siedzących przy stolikach ludzi znał doskonale, część gdzieś już &lt;page nr= 32&gt;<br>musiał widzieć. Poczuł się niby na towarzyskim pikniku, tym bardziej, że od kilku stolików kiwano na niego. Tylko Wyroba skłonił mu się chłodno. Roman pokiwał kolegom i szukał wzrokiem Kosińskiego. Nie było go jeszcze, więc postanowił zająć któryś ze stolików. Było kilka wolnych w pobliżu parkietu, w kącie którego rozpakowane już instrumenty wskazywały, że za chwilę rozpocznie się dansing. Obszedł je po kolei, ale na