się niebo. Nie dostrzegł samego startu rakiety, która wzbiła się nagle, pionowo jak raca, ciągnąc za sobą nikłą smugę białego dymu, okurzając nim wierzchołek statku, i poszybowała z zawrotną chyżością na północo-wschód. Mijały minuty. Już pół obrzękłej tarczy słońca jakby okrakiem siedziało na obwałowaniu krateru.<br>- Niewielka chmura atakuje pierwszy łazik... - rozległ się głos w jego głowie. - Drugi na razie idzie bez przeszkód... pierwszy zbliża się do bramy skalnej... uwaga! Straciliśmy w tej chwili kontrolę nad pierwszym. Optyczną także: chmura pokryła go. Drugi dochodzi do zakrętu przy siódmym zwężeniu... nie jest atakowany... zaczęło się! Straciliśmy kontrolę nad drugim. Już go pokryły