pasztecików i, ilekroć zawiadowca gwizdkiem i chorągiewką dawał znak odjazdu, z bufetu wybiegali tłumnie podróżni z nadgryzionymi pasztecikami w dłoniach. Lonio był dziwnie odporny na działanie alkoholu, jeżeli pominiemy fakt, że się lekkomyślnie oświadczył pani bufetowej. Pamiętam jeszcze, że mu odmówiła, na szczęście, bo nie byłoby to dla niej najszczęśliwsze małżeństwo. Jak mnie Lonio umieścił w pociągu Wilno-Warszawa, tego już nie pamiętam. Jest całkiem możliwe, że po prostu zdał mnie na bagaż. <br> Na komisji znów uzyskałem kategorię B - kolejne odroczenie z powodu niedowagi i to mimo tak obfitego obiadu u Lipunera i tylu pasztecików w Lidzie! Lekarz w randze kapitana