każdej chwili gotowi są coś mi zrobić. Powiedziałem, żeby mnie izolował, a on - widziałem po jego minie - zignorował moje słowa i odparł w tym znanym, psychiatrycznym żargonie, że dobrze-dobrze, że wszystko w porządku, żeby się nie denerwować i że zaraz da mi tabletki. Potraktował mnie jak typowego pacjenta z manią prześladowczą. Nie wiedziałem, jak go przekonać, że to dzieje się naprawdę. Zapomniałem, że w szpitalu psychiatrycznym nic właściwie nie dzieje się tak naprawdę. Zrozumiałem, że tylko się ośmieszyłem albo że pogrążyłem jeszcze bardziej jako pacjent z nasilonymi objawami psychotycznymi. A że oni faktycznie przychodzą mnie oglądać, że mój współtowarzysz z sali