reżyserii i przez różnych wykonawców. Jak ujmować, jak grać, jak być na ekranie człowiekiem, którego biografia i praca zostały szczegółowo skatalogowane i udokumentowane, który jest już mitem i symbolem?<br> Nikt jeszcze nie znalazł na to niezawodnej recepty, choć podejmowano próby na rozmaite sposoby: od dydaktyczno-popularyzatorskiej ilustracyjności poprzez patetyczno-koturnowy monumentalizm po portrety o rysach intymno-prywatnych. "Postać Lenina nadal czeka na swego filmowego Fidiasza" - napisał Wojciech Wierzewski, z którego opracowania "Współczesność i tradycja w filmie radzieckim" zaczerpnąłem tu nieco danych.<br> Nadieżda Krupska doradzała aktorom, by wyrzekli się metody opartej na wyszukiwaniu wewnętrznego podobieństwa oraz zalecała przede wszystkim studiowanie prac Lenina