mi to rzekł. Za długo zwłóczyłam, medytowałam, wahałam się. Teraz gładko nie pójdzie... <br>- Nie to miałem na myśli.<br>- Zaraza - powiedziała po chwili. - Podumaj tylko, Jaskra w odwodzie miałam! Bom baczyła, że on miną nadrabia, ale przecie miętki, słaby, do trudu nie nawykły, tylko patrzeć, jak dalej iść nie zdoła i mus go będzie ostawić. Dumałam, będzie źle, wrócę z Jaskrem... A tu masz: Jaskier chwat, a ja... <br>Głos załamał jej się nagle. Geralt objął ją. I z miejsca wiedział, że był to gest, na który czekała, którego ogromnie potrzebowała. Szorstkość i twardość brokilońskiej łuczniczki znikły momentalnie, została drżąca, delikatna miękkość przerażonej