dziewczynka odkłada na bok nie dokończony wianek i patrzy długo w tamtą stronę. Okrutny los sprawia, że ktoś naraz gdzieś na drodze wiodącej od miasta, koło tych trzech topól upamiętniających śmierć trzech braci, że ktoś tam zaczyna śpiewać tęsknie białoruską mową.<br>Wisia słucha, oparła się łokciem na kwiatach. Polkowi zasycha nagle w gardle.<br>- Jeśli zostanie tak do pierwszego dzwonu cerkiewnego, wyjdę tam i wszystko jej opowiem - mówi Polek normalnym głosem, jakby informował drzewa pobliskie o swej decyzji.<br>Wisia obejrzała się raptownie. Dotknęła wzrokiem ścieżki gliniastej a zeschniętej, kępy bzów, potem długo patrzyła na dom obejmowany od dołu zimnym wieczornym cieniem.<br>Polek