z dotkliwą samoudręką począł rozważać przymioty Puciałłówny. Pogładził wzrokiem jej szare sypkie włosy, ozdobione czerwoną kokardą, bielutkie paluszki i niklowy pierścionek z szafirowym oczkiem, rozkoszował się dystynkcją marynarskiego kołnierza, wysrebrzonego cieniutkimi tasiemkami. Nawet jej pończoszki, takie zwykłe, bawełniane, zdawały mu się materią królewską i wspaniałą. W poczuciu kosmicznej samonicości wsparł obolałą głowę na rękach. Pod ławką ujrzał swoje czarno pocętkowane, spękane do ostatnich granic stopy i ogromny, łzawy smutek spłynął do jego wielkiego przecież serca.<br>- Umówię się z Puciałłówną na wieczorynkę - szepnął Bocian chrząkając.<br>- Tak, mnie to nic nie obchodzi - szepnął tragicznie Polek.<br>- Masz lusterko i puść na nią zająca, bo