czyni naszą wielką, romantyczną poezję niestrawną dla cudzoziemców. Tuwimowski przekład "Onegina" z zachowaniem budowy strofy oryginału jest dla mnie, podobnie jak "Lutnia Puszkina" wielki właśnie dlatego, że napisany wbrew tradycyjnej budowie polskiego wiersza, a mimo to - bez cienia sztuczności. Dzięki "Lutni" poznałem też jeden z moich ulubionych utworów tego poety p.t. "Szarańcza", jakoby autentyczne sprawozdanie urzędowe (autor był podówczas urzędnikiem) o klęsce szarańczy w jakiejś tam guberni. Szarańcza leciała, leciała, siadła. Siedziała, siedziała, wszystko zjadła i znów poleciała. Tu Puszkin jest już bliski twórczości i poczuciu humoru Leara, Nasha, czy Carrolla, których niepoważne wiersze ostatnio czytuję z zachwytem w tłumaczeniu Barańczaka