charakterystyczne było zderzanie się różnych stylów myślenia o teatrze, różnych wizji spektaklu. Do teatrów kierowanych w duchu klasycznym przenikały powoli preromantyczne idee inscenizacyjne, wyrażając się na przykład w otwieraniu przestrzeni scenicznej (najprościej - przez częstsze zmiany malowanych dekoracji, przez ukazywanie na nich nie mieszkalnego wnętrza ani zamykających przestrzeń murów - lecz otwartego pejzażu), przez efekty wprowadzane w melodramatach, a odciągających uwagę widza od słowa na rzecz gry świateł (złudzenie tajemniczości - zapalanie i wygaszanie), próby zastępowania oświetlenia spod rampy - światłem inaczej na scenie rozmieszczanym, przez efekty akustyczne (nie tylko najczęściej wprowadzane motywy burzy, lecz także refrenowa powtarzalność motywów dźwiękowych, jak bicie dzwonów czy śpiew