to stada żubrzyc. Od pierwszej chwili zaintrygowały Zygmunta najbardziej. Wiele godzin przesiedział oczarowany ich potęgą. Są ciężkie i ogromne - z łatwością mogłyby przykryć cały świat. Mylą zapewne Ziemię z tysiącem innych planet - pod kopytami żubrzyc jest ona jedynie małym kamyczkiem zagubionym w trawie Kosmosu. Wędrują nad Ziemią tak nisko, że pewnego razu Zygmunt wszedł na dach kamienicy i wspiąwszy się na komin, próbował dotknąć ich ciał. Płynęły tuż-tuż, prawie że ocierały się o dachy. Czuł pot żubrzyc, gorący, silny - podobny do zapachu ledwie zagaszonego ogniska. Chmury północne w swych rozdętych wymionach zawsze niosą groźbę wielodniowych ulew, wypełniają przestrzeń urywanymi pomrukami. Czasami