pisze długie <br>listy i tęsknota pęcznieje jak <br>opium; w muzeum egipskim na brązowym <br>papirusie roztarta ta sama <br>tęsknota, starsza o kilka tysięcy <br>lat, niezłomna i nie złamana. <br>Miłosne listy zawsze trafają <br>w końcu do muzeum, ciekawscy są <br>wytrwalsi niż zakochani. Ego łapczywie <br>chwyta powietrze, rozum budzi się <br>z dziennego snu, pływak wychodzi <br>z wody. Piękna kobieta pozuje do <br>szczęścia, mężczyźni udają nieco <br>odważniejszych niż są naprawdę, <br>muzeum egipskie nie tai ludzkich <br>słabości. Istnieć, oby istnieć jeszcze, <br>być może oddając się w dzierżawę <br>którejś z zimnych gwiazd. I czasem <br>drwić z niej, że chłodna jest i śliska <br>jak żaba w stawie. Wiersz