Panuje przekonanie o konieczności komplementarnego podejścia do pacjenta: biologicznego, psychologicznego, socjalnego, a nawet kulturowego. Mówiąc po prostu oznacza to staranniejsze diagnozowanie, a następnie dostosowanie metod leczenia do indywidualnego przypadku. Jeden pacjent potrzebuje środka chemicznego, innemu wystarczy psychoterapia. Jeszcze inny wymaga jednego i drugiego, razem lub na przemian, potem prowadzenia przez pracownika socjalnego, terapii zajęciowej itd.<br>Ten ideał różnie ma się do życia. Cierpienie psychiczne stało się żyłą złota dla przemysłu farmaceutycznego. Co pewien czas dowiadujemy się o "cudem uzdrowionych" np. przez prozac. W dziesięć lat po wprowadzeniu na rynek ten antydepresant stał się trzecim na liście najlepiej sprzedawanych leków. Zarazem statystyki