wyczuwałabym raczej nie w tym, jakoby był on zwiastunem "tylko samego siebie", lecz w samym pojęciu owego "zwiastuna". Nie chcę nadużywać interpretacji, ale można byłoby dopatrzyć się tutaj refleksji nad projektującą funkcją idei bądź też wielkiego konceptu intelektualnego. Refleksja dotyczy nie tyle słabego styku idei z praktyką (bo takie pojęcie praxis, do jakiego przyzwyczaiło nas to sformułowanie, jest Berentowi chyba obce), ile dotyczy braku kontaktu idei ze wspomnianą już przeze mnie żywiołowo pojętą ludzkością, z owym "morzem człowieczeństwa", w którym być może należałoby szukać probierza prawdy. I w tym punkcie godzę się na skojarzenie z problematyką orwellowską. Dałoby się ono uogólnić