nazywa, zaraz... Piotr, chyba Piotr. Taki skromny, kulturalny... Nigdy nam o nim nie mówiłeś. Kto to taki?<br>- I wpuszczała go mama tutaj?<br>- Nie rozumiem.<br>- Wpuszczała go mama czy nie? - powtórzył z naciskiem.<br>- A jakże, przecież to chyba normalne. Dlaczego miałam nie wpuszczać, przecież gdyby nie on... Źle zrobiłam, synku?<br>Zygmunt przekręcił się na drugi bok, twarzą do ściany. Nie chciał na nią patrzeć. Własna matka, własna matka... Wszystko jasne. Od samego początku Północny realizował z góry obmyślony plan. Gdzie tam z góry! Z dołu, z dna piekieł! Węszył cierpliwie... Usidlił, wykorzystał miłość do chmur, by wepchnąć w mroczny korytarz obsesji, którym Zygmunt